De ontmoeting met Ton
Door: Pierre van der Linden
Blijf op de hoogte en volg Pierre
25 Juni 2017 | Duitsland, Garmisch-Partenkirchen
De ontmoeting met Ton
Zondag 25 juni, van Utting am Ammersee naar Garmisch-Partenkirchen over 87 km
Het waren maar 87 kilometers. Maar het was voor die dag meer dan genoeg want het was in het begin steeds op en af, steeds kleine klimmetjes en dan weer naar beneden. Op den duur begin je dat wel te voelen.
Maar het was pas 12:15 uur voordat ik kon vertrekken. Toen ik om 06:30 uur opstond om mij te gaan wassen hoorde ik tikken op mijn tent. In het begin voelde ik het niet maar daarna had ik wel door dat het begon te regenen. Ab, een Amsterdammer die ik bij de vorige camping ontmoet had en gisteren het laatste stuk met mijn mee was gefietst zei dat het een bui zou zijn van een uurtje. Echter het werd van kwaad tot erger en het ging steeds harder regenen. Er was ook nog een ander koppel uit Nederland die zat te wachten tot de bui over was, maar omdat het zo lang duurde zijn we met z’n vieren koffie gaan drinken in het restaurant. Maar het bleef maar regenen. Op een gegeven moment zei ik “het stieft nog een beetje “begrepen ze niet wat ik bedoelde. Echter weer op de plaats aangekomen waar mijn tent stond begon het weer harder te regenen. Ab keek elke keer op Buienrader maar dat hielp ook niet. Tegen 12:00 uur begon het op te klaren en kon ik mijn natte tent inpakken. Ab vroeg of het goed was of hij met mij mee mocht rijden. Maar Ab is een vent van 100 kilo op slippers en een gewone korte broek op een oude Giant fiets maar benen waar de mijne twee keer in passen. Dus we hadden er het tempo goed in zitten. Na een laatste foto gemaakt te hebben van de Ammersee zijn we doorgefietst. Omdat het op en neer ging had ik het zwaar genoeg om Ab te volgen. Na 50 kilometer zei ik “Ab rij jij maar door maar ik ga hier ergens een broodje eten” want daarvoor waren we nog niet gestopt. Maar hij zei dat hij dan ook zou stoppen. Toen we bij het plaatsje Weindorf wilde stoppen voor een broodje, bleek dat er daar dorpsfeesten georganiseerd waren en er niets open was. Dus dan maar door naar het volgende dorp Murnau, een paarhonderd meter verder maar wel met nog een klimmetje van 6 tot 10%. Ik had het gehad en ik stopte bij een Italiaanse ijscozaak die gelukkig ook tosti’s had. In de plaats zelf nog een foto gemaakt van Ab in de hoofdstraat en weer verder gegaan.
En dan, dan zie je ze tevoorschijn komen, De Alpen, jongens wat een machtig gezicht, maar ook wel beangstigend met de gedachte dat je daar overheen moet. Ik kon er niet over uitgekeken raken, naar dat massief gebeuren. Ik begon de pijn in mijn benen te voelen en telde elke kilometer af. Tot ik het bordje Garmisch-Partenkirchen zag. Ik dacht gelukkig ik ben er maar toen was het nog 4,3 kilometer naar de camping.
Ik was blij dat ik er was, maar het is de moeite waard. Want vanuit de camping keek je zo tegen de “Zugspitze” aan de hoogste berg van Duitsland, met een hoogte van 2962 meter.
Het mooie was ook dat Ton Lutterman als naar mijn stond te zwaaien want die was vroeg in de middag al aan gekomen. Voor dat ik de tent op heb gezet zijn we eerste een biertje gaan drinken. Een halve liter voor 1,50 euro, Dus het werden er al vlug twee want het was warm geworden die middag. Hierna de tent opgezet en gedoucht te hebben werd ik weer een beetje mens. Samen met Ton ben ik een hapje gaan eten en hebben we afgesproken om de dag erna in Garmisch-Partenkirchen te blijven omdat daar een paar bezienswaardigheden te gaan bekijken en ons voor te bereiden voor de drie etappes over de Alpen en de doorsteek naar Oostenrijk en Italië.
IK denk dat ik vanavond wel weer goed zal slapen.
Hoe de dag van morgen gaat verlopen hoor je morgen weer.
Groeten Pierre
Zondag 25 juni, van Utting am Ammersee naar Garmisch-Partenkirchen over 87 km
Het waren maar 87 kilometers. Maar het was voor die dag meer dan genoeg want het was in het begin steeds op en af, steeds kleine klimmetjes en dan weer naar beneden. Op den duur begin je dat wel te voelen.
Maar het was pas 12:15 uur voordat ik kon vertrekken. Toen ik om 06:30 uur opstond om mij te gaan wassen hoorde ik tikken op mijn tent. In het begin voelde ik het niet maar daarna had ik wel door dat het begon te regenen. Ab, een Amsterdammer die ik bij de vorige camping ontmoet had en gisteren het laatste stuk met mijn mee was gefietst zei dat het een bui zou zijn van een uurtje. Echter het werd van kwaad tot erger en het ging steeds harder regenen. Er was ook nog een ander koppel uit Nederland die zat te wachten tot de bui over was, maar omdat het zo lang duurde zijn we met z’n vieren koffie gaan drinken in het restaurant. Maar het bleef maar regenen. Op een gegeven moment zei ik “het stieft nog een beetje “begrepen ze niet wat ik bedoelde. Echter weer op de plaats aangekomen waar mijn tent stond begon het weer harder te regenen. Ab keek elke keer op Buienrader maar dat hielp ook niet. Tegen 12:00 uur begon het op te klaren en kon ik mijn natte tent inpakken. Ab vroeg of het goed was of hij met mij mee mocht rijden. Maar Ab is een vent van 100 kilo op slippers en een gewone korte broek op een oude Giant fiets maar benen waar de mijne twee keer in passen. Dus we hadden er het tempo goed in zitten. Na een laatste foto gemaakt te hebben van de Ammersee zijn we doorgefietst. Omdat het op en neer ging had ik het zwaar genoeg om Ab te volgen. Na 50 kilometer zei ik “Ab rij jij maar door maar ik ga hier ergens een broodje eten” want daarvoor waren we nog niet gestopt. Maar hij zei dat hij dan ook zou stoppen. Toen we bij het plaatsje Weindorf wilde stoppen voor een broodje, bleek dat er daar dorpsfeesten georganiseerd waren en er niets open was. Dus dan maar door naar het volgende dorp Murnau, een paarhonderd meter verder maar wel met nog een klimmetje van 6 tot 10%. Ik had het gehad en ik stopte bij een Italiaanse ijscozaak die gelukkig ook tosti’s had. In de plaats zelf nog een foto gemaakt van Ab in de hoofdstraat en weer verder gegaan.
En dan, dan zie je ze tevoorschijn komen, De Alpen, jongens wat een machtig gezicht, maar ook wel beangstigend met de gedachte dat je daar overheen moet. Ik kon er niet over uitgekeken raken, naar dat massief gebeuren. Ik begon de pijn in mijn benen te voelen en telde elke kilometer af. Tot ik het bordje Garmisch-Partenkirchen zag. Ik dacht gelukkig ik ben er maar toen was het nog 4,3 kilometer naar de camping.
Ik was blij dat ik er was, maar het is de moeite waard. Want vanuit de camping keek je zo tegen de “Zugspitze” aan de hoogste berg van Duitsland, met een hoogte van 2962 meter.
Het mooie was ook dat Ton Lutterman als naar mijn stond te zwaaien want die was vroeg in de middag al aan gekomen. Voor dat ik de tent op heb gezet zijn we eerste een biertje gaan drinken. Een halve liter voor 1,50 euro, Dus het werden er al vlug twee want het was warm geworden die middag. Hierna de tent opgezet en gedoucht te hebben werd ik weer een beetje mens. Samen met Ton ben ik een hapje gaan eten en hebben we afgesproken om de dag erna in Garmisch-Partenkirchen te blijven omdat daar een paar bezienswaardigheden te gaan bekijken en ons voor te bereiden voor de drie etappes over de Alpen en de doorsteek naar Oostenrijk en Italië.
IK denk dat ik vanavond wel weer goed zal slapen.
Hoe de dag van morgen gaat verlopen hoor je morgen weer.
Groeten Pierre
-
26 Juni 2017 - 20:57
Peter & Anita:
Hoi Pierre,
Met veel plezier lezen we weer jouw verslagen en kunnen we jouw belevenissen mooi volgen alsof we zelf naar Rome fietsen. Wij hebben vorige week ook zo'n best gezweet van de warmte tijdens het lezen van jouw verslagen.
Ben benieuwd of je via Ehrwald/Lermoos verder fietst of via Mittenwald.
Heel veel succes met de Alpen. Laat je niet kennen.
Gr Peter & Anita -
27 Juni 2017 - 05:49
Leo Van Turnhout:
Hey Pierre,
Ze komen er inderdaad aan: de Alpen. Wat een prachtig gezicht. Schitterende omgeving. Dat moet toch wel een magisch gevoel opleveren als je ze zo ziet liggen.
Je hebt er al een heel traject opzitten en nu nog "die Alpen" over en dan is Italië een feit.
Goed plan om een dagje Garmisch Partenkirche mee te pikken en goed bij te tanken voordat je de Alpen gaat bedwingen. Dat zal geen gemakkelijke worden, maar wel een hele mooie met veel voldoening.
Tot de volgende.
Groet, Leo -
27 Juni 2017 - 08:16
Patricia:
Wat een leuke dag hebben jullie gisteren gehad en wat een mooie stad/omgeving is Garmisch-Partenkirchen. Wens je veel benen- en mentale kracht toe! Blijf je volgen -
27 Juni 2017 - 08:52
Fred En Marian:
Hoi Pierre,
Het grote werk gaat beginnen maar eerst genieten van Garmisch-Partenkirchen en de omgeving van het Zugspitze gebied. Ben zelf met mijn zoon op de top van de Zugspitze geweest en het voelt of je over de wereld kunt kijken. We hebben ook boven op de springschans gestaan van Garmisch-Partenkirchen.
Begrijp nog steeds niet dat ze daar vanaf springen.Geniet maar op de maandag. Er komen nog pittige en mooie dagen aan.
Gr. Fred en Marian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
